Sanatın Duyguların Dışavurumu Olduğu Görüşü

R.G.
Collingwood, 1938'da basılan Sanatın İlkeleri ('The
Principles of Art') isimli kitabında sanatın temel olarak duyguların
yaratıcı ifadesi veya dışavurumu olduğunu söylemiştir. Bunun yanında
sanat ve zanaat arasında bir ayrım yapmıştır. Buna göre zanaat,
malzemenin bir plan doğrultusunda daha önceden tasarlanmış bir son ürüne
dönüştürülmesi iken sanatsal aktivite, araçlar ve amaçlar arasında,
planlama ve uygulama arasında ayrım yapmayı gerektirmez. Bunun yanında
bu görüşe göre, sanat herhangi bir duygunun da dışavurumu değildir. Bu
duygu, ifade edildiği ana kadar açıklık kazanmamış olup, ifade edilişi
onun keşfedilmesine neden olacak bir duygu olmalıdır. Bu aynı zamanda
izleyiciyi de araştırmanın içine alır. Bu teori de sanat olarak kabul
edilmeyen bazı aktiviteleri (örneğin bir psikoterapi
seanslarını) sanattan ayırt edemediği gibi, sanat olarak kabul edilen
bazı eserleri (örneğin Rönesans
Döneminde, sanatçının duygularını açığa çıkarmak değil, dinsel duygular
uyandırmak amacıyla yapılan resimler) kapsamadığı için, yerini değişik
kuram aramalarına bırakmış, hatta tüm bu tanımlama çabalarının başarısız
olması sanatın tanımının yapılmaya çalışılmasının ne kadar doğru olduğu
tartışmalarını başlatmıştır.